کهنه کاری فقط یه سبک تزئینی نیست، بلکه بازتابی از تاریخ، فرهنگ و سلیقه‌ی نسل‌های گذشته‌ست. این تکنیک ریشه در دوران‌هایی داره که وسایل چوبی به مرور زمان، با استفاده مداوم و قرار گرفتن در معرض نور و هوا، ظاهری فرسوده و کهنه پیدا می‌کردن. این ظاهر به‌مرور، به نمادی از اصالت، قدمت و حتی ارزش تبدیل شد.

در دوران اروپای قرن هفدهم و هجدهم، به‌ویژه در کشورهایی مثل فرانسه و ایتالیا، مبلمان‌هایی که آثار زمان روی اون‌ها دیده می‌شد—از خراش‌های سطحی گرفته تا رنگ‌های پوسته‌شده—ارزش بیشتری نسبت به مبلمان نو و صیقلی پیدا می‌کردن. در همون دوره بود که هنرمندان شروع به شبیه‌سازی این جلوه‌ها کردن تا ظاهر وسایل جدید هم مثل قدیمی‌ها، حس تاریخ و عمق داشته باشه.

با گذشت زمان، کهنه کاری به‌خصوص در جنبش‌هایی مثل Shabby Chic (شبی شیک) و Rustic در دکوراسیون داخلی غرب رواج زیادی پیدا کرد. مردم دنبال فضایی بودن که گرم، صمیمی و نوستالژیک باشه؛ چیزی دور از سردی و خشکی سبک‌های کاملاً مدرن.

در ایران هم، هنرهای سنتی ما همیشه به ظاهرهای دست‌ساز، پرجزئیات و دارای قدمت احترام خاصی داشتن. در سال‌های اخیر، تلفیق این سنت‌ها با تکنیک‌های نوین رنگ‌کاری، باعث محبوب شدن کهنه کاری در پروژه‌های دکوراسیون داخلی، کابینت‌سازی و مبلمان‌سازی شده. امروزه کهنه کاری نه فقط یه تکنیک، بلکه یه انتخاب سبکی محسوب می‌شه انتخابی برای اون‌هایی که دنبال اصالت در طراحی هستن.

با بررسی ها بیشتر راجب به هنر کهنه کاری به پارگرافی از سایت journeymansjournel رسیدیم که جالب بود